i
+
Monika Wachowicz
Studio Ciała i Emocji
email:
facebook: @studiowachowicz
telefon: +48 515 921 993
adres: ul. Sowińskiego 29/26
40-018 Katowice/Poland

SZEOL / שאול

Seans teatralny Moniki Wachowicz i Jarosława Freta

Koncept: Monika Wachowicz i Jarosław Fret
Ruch sceniczny, kostiumy i wykonanie: Monika Wachowicz
Teksty: Monika Wachowicz i Jarosław Fret
Opracowanie muzyczne fragmentów jazzowych: Marcin „Cozer” Markiewicz
Wykonanie „Kwartetu na koniec czasu” Oliviera Messiaena: Jan Skopowski, Kamil Grabowski
Scenografia: Jarosław Fret. Wykonana przez zespół Instytutu im Jerzego Grotowskiego pod kierunkiem Piotra Jacyka.
Produkcja: Instytut im. Jerzego Grotowskiego, TEATROGRANTY 2021, Katowice Miasto Ogrodów

Premiera: 3 grudnia 2021, Instytut im. Jerzego Grotowskiego (Wrocław), 8 grudnia 2021, Teatr Śląski (Katowice)
Czas trwania: 75 min

Projekt finansowany przez: Instytut im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu oraz TEATROGRANTY 2021, Katowice Miasto Ogrodów (miasto-ogrodow.eu).

Premierowe spektakle były prezentowane w ramach projektu „Szczeliny” organizowanego przez Instytut im. Jerzego Grotowskiego.

©2021 Tobiasz Papuczys

SZEOL / שאול to teatralny seans a równocześnie na wskroś współczesna lamentacja dla umarłych i nieumarłych, urodzonych i nieurodzonych. To zstępowanie po cienkiej linii oddechu, głosu, dźwięku na samo dno ciszy, która jak mityczny Szeol zakrywa, zamyka, stając się zasłoną, przez którą nie może przebić się żadne uczycie, żaden obraz. Jedyną siłą, która może uratować zstępujących do Szeolu jest Miłość. Zstępowaniu towarzyszy muzyka, a raczej jej niezwykła gęstość – jakby nasze ciała były „tylko” dźwiękiem, czy też instrumentem i zarazem ścieżką w głąb, bez dna.

Szeol / שאול to opowieść o pragnieniu i gotowości do życia pełnego i rozwibrowanego jak oddychanie ogniem.

Projekt Szeol / שאול powstał z inspiracji i fascynacji III Symfonią Pieśni żałosnych Henryka Góreckiego. Rozbrzmiewa w nim też Kwartet na koniec świata Oliviera Messiaena oraz Miserrere Gregorgio Allrgriego. Nad wszystkim jednak góruje głos trąbki – kreśląc i przecinając zenit i nadir dźwięku, aby:

Snuć miłość, jak jedwabnik nić wnętrzem swym snuje,
Lać ją z serca, jak źródło wodę z wnętrza leje,
Rozkładać ją jak złotą blachę, gdy się kuje
Z ziarna złotego, puszczać ją w kłąb, jak nurtuje
Źródło pod ziemią. – W górę wiać nią, jak wiatr wieje,
Po ziemi ją rozsypać, jak się zboże sieje.
Ludziom piastować, jako matka swych piastuje.
Stąd będzie naprzód moc twa, jak moc przyrodzenia,
A potem będzie moc twa, jako moc żywiołów,
A potem będzie moc twa, jako moc krzewienia,
Potem jak ludzi, potem jako moc aniołów,
A w końcu będzie jako moc Stwórcy stworzenia.
Adam Mickiewicz, 1839, Lausanne