W czwartek, 28 września punktualnie o 18.00, po raz pierwszy, gdziekolwiek będziesz, stań przed obiektywami kamer, telefonów, aparatów i powiedz: „Umieram jako kraj…”.

Głos każdej z osób biorącej udział w performansie zostanie wzmocniony równoczesnym, indywidualnie realizowanym streamingiem w mediach społecznościowych (Instragram, Facebook, YouTube, itp.).

Aby wziąć udział w performansie, napisz – otrzymasz tekst Dimitrisa Dimitriadisa „Umieram jako kraj” (wraz z licencją) oraz proste wskazówki dotyczące koncepcji wykonania performansu. Gdziekolwiek będziesz (w swoim domu, na scenie, korytarzu, przejściu ulicznym) wypowiedz/przeczytaj na głos wokół zgromadzonych osób fragment poematu Dimitrisa Dimitriadisa.
___________________________________
„Nienawidzę tego kraju. On pochłonął mnie i moje wnętrzności…. a ja pożarłam je. Nienawidzę tego. Tak, nienawidzę tego. Nienawidzę tego. Żadna kobieta nie może tak żyć, żyć z takim wnętrzem. Im więcej o tym …
… Nie chcę być takim krajem! On jest jak nekrofil, dziwka, sodomita, prostytutka. Jak morderca. Chcę być życiem, chcę żyć. Chciałabym żyć, chciałabym móc żyć, byłabym teraz szczęśliwa, gdybym mogła żyć (…)” – Dimitris Dimitriadis, „Umieram jako kraj”.